Postanowiłam poruszyć to zagadnienie, ponieważ zauważyłam, że w polskim internecie panuje wiele niejasności na ten temat.
Zacznę więc od początku. Wszystko zaczęło się w 1979 roku, kiedy polityka jednego dziecka została wprowadzona, aby spowolnić przyrost naturalny poprzez regulacje dotyczące zakładania rodziny. Zbiór przepisów odnosi się do liczebności rodziny, wieku w którym można
zawrzeć ślub oraz odstępu pomiędzy rodzonymi się dziećmi, jeśli
dozwolone jest więcej niż jedno dziecko. Dokładne zasady polityki są bardzo skomplikowane i różnią się ze względu na miejsce zamieszkania oraz kilka innych czynników. Postaram się jednak przybliżyć generalne założenia z odpowiednim zagłębieniem się w szczegóły, które często są pomijane w polskich artykułach krytykujących chiński rząd.
Nazwa "jednego dziecka" jest dość myląca, gdyż tak restrykcyjne ograniczenia odnoszą się jedynie do mniejszości chińskiej populacji zamieszkującej tereny zurbanizowane oraz do pracowników rządowych (łącznie około 30% populacji Chin). Dodatkowo, są od tego pewne ustępstwa. Pary mogą mieć więcej niż jedno dziecko jeżeli:
(1) pierwsze jest inwalidą, lub jest w jakikolwiek inny sposób upośledzone,
(2) rodzice (zarówno kobieta, jak i mężczyzna) pracują w miejscach wysokiego ryzyka, np. w kopalni
(3) rodzice (znów, oboje) pochodzą z jednodzietnych rodzin (jedynie w niektórych rejonach Chin).